Uczestniczył w niejednej wojnie i  awanturze. Z powodu włoskiej tancerki Cassaci pojedynkował się na pistolety ze słynnym Casanową i dostał przy tej okazji ciężki postrzał w brzuch. Wcześniej jako pułkownik chorągwi pancernej na ochotnika pośpieszył do armii austriackiej wojować z Prusakami u boku królewicza Karola, syna Augusta III.  Między jedną a drugą kampanią wojeną towarzyszył królewiczowi w podróży do Petersburga, gdzie wszedł w zażyłość ze Stanisławem Poniatowskim i oddał jemu oraz wielkiej księżnej Katarzynie  wielką przysługę, zasłaniając ich w drastycznej sytuacji przed wściekłością zdradzonego męża, wielkiego księcia Piotra.  Po powrocie na wojnę siedmioletnią, tym razem już w szeregach armii francuskiej, narobił w Paryżu długów i musiał uciekać przed wierzycielami do Polski.   Tu posłował na sejm i stał się stronnikiem „familii”.  Za pieniądze Czartoryskich i Rosji werbował milicję do zamierzonego zamachu stanu.  Za sukcesy wojenne  nagrodzony został stopniem generał-porucznika . Na służbie wojskowej znał się, jak mało kto w otoczeniu nowego króla. Zdolny i ambitny, marzył o buławie wielkiej koronnej, choć nie zasługiwał na nią z powodu burzliwego temperamentu, braku zasad moralnych i skłonności do pijaństwa.  Licząc na wdzięczność Stanisława Poniatowskiego oraz na poparcie siostry, Elżbiety Sapieżyny, która była kochanką króla, od początku jego panowania mieszał się stale do wielkiej polityki.  Przez dwie dekady będzie potem hetmanem i stanie się jednym z grabarzy I Rzeczypospolitej. Jako współtwórca konfederacji targowickiej zasłuzy sobie na miano zdrajcy.

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących  Franciszka Ksawerego Branickiego szukaj w jego biogramie oraz na dalszych stronach naszego serwisu.